ضَربَهُ عَلیٍ فی یَومِ خَندق، اَفضَلُ مِن عِبادَهِ الثقلین

 
دو جنبه داره. یکی منفی و دیگری مثبت. جنبه منفی این پُست، جنبه مثبت پُست دیگه. به شرط حیات و البته توفیق.
 

همه شنیدیم که روز قیامت، میزان، امیرالمومنین، علی علیه السلامه.

یعنی عبادات و رفتار و کردار ما رو با ایشان می سنجند.
 

اونوقت، عبادت ما کجا و عبادت اون علی ای که فقط ی ضربه اش تو جنگ خندق ...، کجا؟

نماز ما کجا و نماز علی ای که شب تا صبح، تو نخلستان، از خوف خدا بارها غش می کرد و ...، کجا؟

برای اینکه به عمق فاجعه(!) پی ببریم، ی مثال میزنم: ی مهمونی بزرگ رو فرض کنید که شما به اندازه پنج هزار تومن پول جیب تون میزارید تا آخرش کادو بدید. ولی آخر مهمونی می بینید که دیگران کادوهای چند میلیونی میدن. یکی از یکی بیشتر. اونوقت شما روتون میشه کادو پنج هزار تومنی تون رو بدید، یا اینکه میگید اگه بگم هیچی نیاوردم سنگین تره؟!!!
 

میگم اصلا بهتر نیست اون دنیا بگیم ما هم هیچی با خودمون نیاوردیم؟!

نظر شما چیه؟