داستانی از حضرت رسول(ص) را به زبان عامیانه آورده ام. امیدوارم استفاده کنید.
گفته اند که:
روزی حضرت رسول(ص) به همراه جمعی از اصحاب از بیابانی گذر میکردند. تشنه و گرسنه بودند تا اینکه به چوپانی رسیدند که گوسفندانی داشت. یکی از اصحاب از طرف پیامبر(ص) پیش چوپان رفت و عرض حال کرد و طلب شیر نمود. چوپان گفت: این شیر که می بینید از گوسفندان دوشیده ام، غذای قبیله است.
و شیر که از گوسفندان ندوشیده ام برای شام قبیله است. و هیچ به ایشان نداد.
آن فرد برگشت و جریان را برای رسول خدا(ص) تعریف کرد. حضرت رسول(ص) آن چوپان را دعا کردند:
خداوند به او زن و فرزند و دارایی بسیار عطا فرماید.
صحابه تعجب کردند.
آنگاه به راه خود ادامه دادند تا به چوپان دیگری رسیدند. مجدد یکی از اصحاب پیش رفت و عرض حال کرد و شیر خواست. این بار این چوپان خیلی با روی باز آنان را پذیرفت و شیر بسیار به ایشان داد و گوسفندی را نیز هدیه کرد تا برای رسول خدا(ص) قربانی کنند و از گوشتش بهره ببرند.
آنگاه پیامبر(ص) ایشان را نیز دعا کردند:
خداوند به قدر کفایت به او بدهد.
دعای ایشان تعجب صحابه را بیشتر کرد تا اینکه از ایشان سئوال کردند حکمت این دو دعا را.
که چرا برای آن چوپان خسیس و بی ادب اینگونه دعا کردید و برای این یکی اینگونه.
حضرت فرمودند: ما برای خود نیز اینگونه دعا می کنیم.
خداوندا به ما به قدر کفایت عنایت فرما.
و به راستی که بیشتر از حد کفایت هم دردسر است.
نظر شما چیست؟
:جستجو
