حضرت امام صادق علیه السلام فرمودند: شیعتنا خلقوا من فاضل طینتنا، یفرحون لفرحنا و یحزنون لحزننا.

شیعیان ما از باقیماندۀ گِل ما آفریده شده اند، خوشحال و مسرور از شادی و سرور ما هستند و غمگین و اندوهناک از حزن و اندوه ما.
 

تا حالا معنی این حدیث رو اینجوری می دیدم اما:

روزی آقا امام صادق علیه السلام به جایی رفتند. دیدند مردی سخت گریه می کند. از او پرسیدند چرا گریه می کنی؟ گفت: قرض زیادی دارم. حضرت هم به تَبَع آن مرد نشستند و گریه کردند! و گفتند قرض تو بر ذمّه ماست!

و حقی که ما بر شیعیانمان داریم از حقی که آنها بر ما دارند، بیشتر است!!!
 

الله اکبر

ینی ما هم از قول خودمون می تونیم بگیم: یفرحون لفرحنا و یحزنون لحزننا، چرا که با ناراحتی ما، ناراحت و غمگین می شوند و ... .

ضَربَهُ عَلیٍ فی یَومِ خَندق، اَفضَلُ مِن عِبادَهِ الثقلین 

ثواب یک ضربه امیرالمومنین علیه السلام در جنگ خندق، افضل است از عبادت جن و انس!

دو جنبه داره. یکی منفی و دیگری مثبت. جنبه منفی پُست قبلی، جنبه مثبت :
 

اون حکایت رو یادتونه که: بی بی دو عالم، حضرت صدیقه طاهره(سلام الله علیها) نیمی از ثواب اعمالشون رو به شیعیان امیرالمومنین(علیه السلام) بخشیدند.

و سپس آقا رسول الله(صلوات الله علیه) و آقا امیرالمومنین(علیه السلام) و امام حسن مجتبی(علیه السلام) و آنگاه، امام حسین(علیه السلام) هم نیمی از ثواب اعمالشون رو اهداء کردند.
 

خب، این ینی چی؟

ینی اینکه ماها قبل از به دنیا اومدنمون، کلی ثواب و اعمال و طاعات و... واسه مون نوشتن!!!

اینقدر هم ثواب اعمال اون بزرگوارها بالاست، که به همه مون میرسه!
 

از ی دید دیگه،

ماها تو تبلیغ اسلام، با حضرت رسول(صلوات الله علیه) شریکیم!!!

ماها تو جنگ خندق، با حضرت علی(علیه السلام) ضربت زدیم!!!

یا با امام حسین(علیه السلام) رفتیم کربلا!!!
 

پس لازم نیست خیلی بدویم و دست و پا بزنیم!
 

*** خدا رحمم کنه که الانه چه حرفهایی رو از شماها باید بشنوم. حرف دل زدن این دردسر ها رو هم داره دیگه. توکل به خدا.

 

ضَربَهُ عَلیٍ فی یَومِ خَندق، اَفضَلُ مِن عِبادَهِ الثقلین

ثواب یک ضربه امیرالمومنین علیه السلام در جنگ خندق، افضل است از عبادت جن و انس!

 
دو جنبه داره. یکی منفی و دیگری مثبت. جنبه منفی این پُست، جنبه مثبت پُست دیگه. به شرط حیات و البته توفیق.
 

همه شنیدیم که روز قیامت، میزان، امیرالمومنین، علی علیه السلامه.

یعنی عبادات و رفتار و کردار ما رو با ایشان می سنجند.
 

اونوقت، عبادت ما کجا و عبادت اون علی ای که فقط ی ضربه اش تو جنگ خندق ...، کجا؟

نماز ما کجا و نماز علی ای که شب تا صبح، تو نخلستان، از خوف خدا بارها غش می کرد و ...، کجا؟

برای اینکه به عمق فاجعه(!) پی ببریم، ی مثال میزنم: ی مهمونی بزرگ رو فرض کنید که شما به اندازه پنج هزار تومن پول جیب تون میزارید تا آخرش کادو بدید. ولی آخر مهمونی می بینید که دیگران کادوهای چند میلیونی میدن. یکی از یکی بیشتر. اونوقت شما روتون میشه کادو پنج هزار تومنی تون رو بدید، یا اینکه میگید اگه بگم هیچی نیاوردم سنگین تره؟!!!
 

میگم اصلا بهتر نیست اون دنیا بگیم ما هم هیچی با خودمون نیاوردیم؟!

نظر شما چیه؟